Om 10 over 7 weer herboren wakker. Het is doodstil hier. Heerlijk. We gaan uitgebreid douchen en voelen ons echt een heel ander mens dan gisteren. Het ruikt hier trouwens erg lekker. Doet me denken aan mijn geurkaars uit Halifax: Canadian Maple, maar het lijkt me sterk dat die bomen hier staan.
Om 09.06 uur bij 11 graden vertrekken we naar John Day Fossil Beds NM, eerst de Clarno Unit. Het duurde wat langer dan verwacht voor we in de buurt kwamen, want we hebben eerst het vuilnis weggegooid en de voorruit van de auto van dode beesten ontdaan. Nu moet de binnenkant nog een keer, maar dat vergeten we steeds. Toen misten we de uitgang van de camping en moesten we een rondje rijden en verderop hebben we een poos achter wegwerkzaamhedenvoertuigen (3x woordwaarde) gezeten en die mag je hier niet inhalen. Het park uit vinden we sneller gaan dan gisteren het park in, maar toen waren we ook zo gaar als boter. Hier is hier heel mooi en het lijkt een langer bezoek waard, vooral als je wat met water hebt.
We rijden over de mooie Journey Tru Time Scenic Byway. Hij is zowel mooi qua zicht als qua wegdek. Vrijwel alle wegen in Oregon zijn goed. Wij denken dat ze een goeverneur hebben die een hele oude auto heeft met slechte veren en dus een goede weg wil 😂
Aan het eind lopen we de Arch Trail, waar we aan het eind een boog à la Arches NP verwachten, maar dat is niet zo. Toch is het leuk. Ik heb geen probleem met lopen en dat is misschien nog wel het leukst. De Arch Trail is ook geen loop en terug sluit die weer aan op de Trail of Fossils.
 |
| Dit is dus de arch |
Dit is een kleine loop, alleen zien we geen fossielen. Om weer bij de auto te komen moeten we weer over de Geologic Time Trail die we nu van oud naar nieuw lopen.
Het weer is mooi en op dit moment een aangename 22 graden. Onderweg naar John Day Fossil Beds Painted Hills zien we 3 grote roofvogels vliegen en we kunnen even stoppen, dus proberen we ze te fotograferen. Dat gaat matig, maar het is erg leuk om te zien en het blijkt dat er nog een stel op de dwarsbalk van de elektriciteitspaal zit. Het blijken turkey vultures oftewel kalkoengieren.
Wat verderop zien we midden op de weg een kudde koeien en als we dichterbij komen blijkt dat ze van de ene kant naar de andere kant van de weg gedreven worden door 2 cowboy's, nou ja, een cowboy en een cowgirl. Echte, aan het werk en niet voor de show. Dat is pas leuk vanaf ons 1e rang plaatsje. Alleen jammer van de zon op de voorruit, dat maakt het licht wat lastig. We hebben ook een filmpje en dat is wat beter, want dat heb ik door de zijruit gefilmd.
Als ze allemaal veilig rechts zijn aangekomen rijden we verder. Tot we op een 3-tal wegwerkzaamheden stuiten en we bij 2 moeten stoppen. 1 dame met stoppaal en 1 stoplicht en een hele poos achter een pilot car die wel een mijl of 2 voor ons rijdt, terwijl daar allang niet meer gewerkt wordt. Geen wonder dat het lang duurde voordat we konden gaan rijden.
We wilden van de 26 afslaan richting Mitchell en dan de afslag bij Shelton St. Wayside nemen. Shelton St. Wayside zien we, maar geen afslag. Een stuk verderop is wel een afslag naar de 270 en die nemen we. Dit blijkt ook nog de Journey Thru Time Scenic Byway te zijn en ook hier is het mooi.
Bij de Painted Hills gaan we eerst een boterham eten, want het is tenslotte al half 3. Daarna echt naar de gekleurde bergen. Her ziet er heel speciaal en buitenaards uit met de rode, gele en zwarte strepen, allemaal veroorzaakt door vulkaanerupties miljoenen jaren geleden. Ook hier lopen we een paar korte trails. We gaan niet helemaal naar boven voor het uitzicht, want de wandeling lijkt ons niet leuk, zo langs de berg, en bij de opgravingen bij de Leaf Hill Trail stoppen we ook niet, maar de andere 3 doen we wel.
Eerst de Painted Hills Overlook Trail en ook hier is het uitzicht prachtig. De volgende stop is de Painted Cove Trail, waar je heel dicht langs de donkerrode kleibergen loopt, gedeeltelijk over een plankier. Het is net Mars hier.
Rest ons nog de Red Scar Knoll Trail, ook wel Red Hill Trail geheten. Eerst over een onverharde weg en dan naar een kleine en een grote tweekleurige berg, duidelijk geel en rood.
Dan is het half 5 en gaan we naar de Barnhouse Campground, boondocken op BLM land en dus gratis en first come, first served, maar niet voordat we nog een laatste blik werpen op de prachtige gekleurde bergen.
Verderop ligt de Cottonwood Campground met hetzelfde principe, maar nog wel een half uur rijden grotendeels over een onverharde weg. Als we in de buurt komen duimen we dat het hier wel lukt, anders moeten we nog een heel eind, maar er blijkt niemand en de eerste plek links is een prachtige en een joekel en dan staan we nog meteen waterpas ook.
Vanmiddag was het een graad of 25/26, maar de bewolking nam steeds verder toe en we verwachtten een bui. Het is nog maar 17 graden en hoewel erg jammer, gaan we binnen zitten. Wat hadden we hier graag een hele middag doorgebracht. Echt een pareltje. Het gaat inderdaad een beetje regenen, maar het mag geen naam hebben.
We hebben een biertje verdiend en gaan lekker onderuit met ons boek en ik even later met de laptop en fotokaartjes. We eten lekker makkelijk en toepasselijk vinden we, een cowboy dinner van een blik baked beans en kant en klare pulled pork uit de oven.
Na de afwas schrijf ik het verslag.
We kijken onze laatste aflevering van CPD. Het seizoen is nog niet afgelopen, maar we zullen tot thuis moeten wachten voor de rest. In de absolute stilte hier doen we het licht uit.
Gereden: 288 km
Soundtrack of the day: Cowboy like me, Cody Johnson
