Doordat we gisteren flink gestegen zijn is de luchtdruk natuurlijk ook hoger geworden en was mijn VIP gisteravond keihard geworden. Het valt niet mee om de juiste hardheid weer te vinden, dus ik lig niet lekker. Ik heb het niet koud, maar ook net niet warm genoeg vind ik. Als het om 10 over 7 8 graden is binnen, vinden we het te koud om op te staan, dus zetten we eerst even de kachel aan. Het duurt best een poos voor hij het voor elkaar heeft om het 20 graden te maken, maar na een uur is het gelukt.
Het is prachtig weer, volop zon en na een rustig ontbijt vertrekkenwe om 09.21 uur bij 10 graden om de Rim Drive te doen. Omdat rond niet kan, willen we eerst west doen, het stuk waar we gisteren alleen langs gereden zijn en daarna oost, maar dat loopt anders, omdat niet alles even goed aangegeven staat (bord achter een struik bv.). Eerst willen we naar het visitor center bij het Park Headquarters, maar dat is dicht. Door naar de Rim Village, waar het winkeltje heel klein is, maar waar we wel het boek van het park voor onze serie kopen.
Erachter ligt de Sinnott Overlook met een loopje naar beneden waar een overzicht van de omgeving is in tableau's. Het is erg mooi, vooral met dit heldere weer. Mount Thielsen is goed te zien en domineert de horizon de hele dag van alle kanten.
 |
| De scherpe piek, rechts van het midden, is Mt. Thielsen |
 |
| Zit nou eens stil |
 |
| Yes, gelukt |
Hierna gaat het fout en zitten we op de westrim. Eigenlijk niet eens zo erg, want dat komt beter uit met de zon en een touringcar die van de andere kant komt. Dan hebben we daar geen last meer van. We rijden de rim tot aan de grote parkeerplaats van de Cleetwood Cove Trail. Daarna is de weg dicht.
We zien de hele dag veel eekhoorns, golden mantled ground squirrels, en ze laten zich ook goed fotograferen.
Vidae Falls lukt niet. Het is een heel kleine parkeerplaats en wij zijn er om een uur of 12, dus er is ook niet echt doorstroming te verwachten i.v.m. lunchtijd en de picknickplaats hier.
Sun Notch wordt de volgende stop. Dit is een loop van 1,3 km up hill, maar niet heel steil en boven heb je prachtig uitzicht op Phantom Ship. Dat moet even wachten, want mijn conditie is vandaag ver beneden peil. Ik ga er maar vanuit dat het met de hoogte te maken heeft, waar ik nog niet aan gewend ben. Maar zo puffen op een eenvoudig stuk ben ik ook niet gewend. Eenmaal boven blijkt het prachtig.
Het kleine eilandje ligt in een superblauw en superglad meer en reflecteert mooi op het water.
Als we weer naar beneden gaan, genieten we nog even van de eekhoorns en bijna beneden zie ik tot mijn stomme verbazing een hert. Ik weet niet zeker wat voor een. Een muledeer? Zij heeft grote oren. Of een black tail deer? De bovenkant van de staart is zwart. Ze laat zich rustig bewonderen en zeer tevreden stappen we weer in de auto.
De temperatuur wordt ook steeds beter, uiteindelijk is het nog een aangename 18 graden geworden.
De andere kant van Phantom Ship zien we bij de gelijknamige overlook, maar dan is het water niet meer rimpelloos. Bij de Pumice Castle Overlook, waar je een knaloranje geërodeerd stuk rotsten in de vorm van een middeleeuws kasteel kunt zien, stoppen we en gaan we ook lunchen. De oranje kleur klopt, maar het kasteel zien we er niet direct in, maar dat maakt niet uit.
De andere kant van Phantom Ship zien we bij de gelijknamige overlook, maar dan is het water niet meer rimpelloos. Bij de Pumice Castle Overlook, waar je een knaloranje geërodeerd stuk rotsten in de vorm van een middeleeuws kasteel kunt zien, stoppen we en gaan we ook lunchen. De oranje kleur klopt, maar het kasteel zien we er niet direct in, maar dat maakt niet uit.
De weg naar Cloudcap Overlook is ook dicht en niet ver daarna is de rondweg helemaal dicht, dus keren we. Op de terugweg slaan we nog af naar de Pinnacle Road, die ook zeer hobbelig en ook nog smal is. Bij de overlook vinden we maar net een parkeerplaats. Langs de weg en de camper hangt helemaal scheef. Hopelijk staat hij straks nog rechtop 😁
Na de overlook is nog een trail tot het einde van het park en langs de pinnacles die uit de rotswand geërodeerd zijn. Ze zijn het resultaat van vulkanische gassen die opstegen en door een afkoelende asafzetting na de eruptie die Crater Lake gevormd heeft. Het is een makkelijke wandeling, ook voor mij vandaag 😉.
Op de terugweg naar de camping stoppen we nog even bij Mazama Village, op zoek naar internet. Ik heb een filmpje gekregen van mijn paardenvrienden waar ik erg nieuwsgierig naar ben, maar uploaden duurt ongeveer een jaar, dus dat moet later maar een keer.
Om kwart voor 4 zijn we op de camping en repareren we even de plissé gordijnen in de deur en gaan nog even buiten zitten lezen en schrijven tot het teveel afkoelt, zo onder de bomen even na half 5. We maken de autoruiten en de zijruiten van de camper nog even schoon, want die zijn bijna matglas geworden door de zeewaterspetters en -mist.
We eten makkelijk: het restje aardappelsalade, cole slaw met de betere dressing (eigen merk van de Walmart) en kippendij van de bbq. Na de afwas weer even lekker lezen en 2 afleveringen van CPD kijken en als we het licht uitdoen, begint er een heel nieuw avontuur.
Ik krijg flinke hartkloppingen en het slaat af en toe over (stopt even lijkt het wel). Het is niet meteen weer over en we voelen ons er erg ongemakkelijk bij. Wat te doen? We hebben geen enkel bereik hier en we zitten in de middle of nowhere. We pakken de camper en gaan naar Mazama Village waar een 24/7 telefoonnummer hangt. Hier is enig bereik, maar een heel slechte lijn, maar Jan weet het uit te leggen. Ik wacht in de auto en zie hoe duidelijk en dichtbij de Grote Beer staat. Het lijkt wel of je hem zo kunt pakken. Waar je al niet op let op zo'n moment. En het is koud, heel koud.
Er komt na een kwartier een auto van de National Park Service met 2 paramedics. Ook is er een ambulance onderweg die er een minuut of 40 over zal doen. Officer Lorenzo ziet niet veel bijzonders aan mij en vermoed dat het de hoogte is. Als de ambulance uit Chiloquin komt, zeggen die hetzelfde, maar ze zijn geen dokter en als ik naar het ziekenhuis wil, kan dat. Zij mogen geen advies geven. Staatsregel of zo. Omdat we zo afgelegen zitten, lijkt het ons toch beter om het goed na te laten kijken, dus ik ga mee en Jan rijdt met de camper er achteraan naar het Sky Lakes ziekenhuis in Klamath Falls, ruim een uur rijden.
Daar staat meteen een team klaar voor de gebruikelijke onderzoeken en ze zijn allemaal even vriendelijk. Het is 01.30 uur als we er aankomen. Jan mag de camper op de personeelsparkeerplaats zetten en komt later bij mij. Ook hier worden geen bijzonderheden gevonden en is de hoogte het meest waarschijnlijke. Toch wel bijzonder, want ik heb er nog nooit last van gehad. Als de uitslag van het bloedonderzoek en de foto niks uitwijzen mag ik weg. Eerst nog wat administratie natuurlijk. Hoe dat precies afloopt zien we later wel. Zij nemen contact op met de verzekering. Om kwart over 4 lopen we de deur uit met het advies op de parkeerplaats van de Walmart te "overnachten". Changes...
Gereden: 212 km
Soundtrack of the day: Medisch Centrum West tune
